Een uitdagende vanzelfsprekendheid.Veters strikken is een vanzelfsprekende handeling waar je, eenmaal aangeleerd, niet meer over hoeft na te denken. Het is een automatisme geworden.Maar voor onze jongste zoon* is het een enorme uitdaging om zijn veters te leren strikken. Inmiddels lukt het om een knoop te maken en ook de eerste lus wordt mooi gemaakt. Maar dan….De lastige tweede lus ergens doorheen wurmen, dan ook nog vastpakken. En dan op één of andere manier twee lussen hebben en strak aantrekken. Een worsteling is het voor onze jongste.

BEDANKT!

“We redden ons best”.

De gele auto.Wie ziet de meeste gele auto’s.Wij doen een spelletje in de auto en dat is; ”wie ziet de meeste gele auto’s onderweg”.Vooral mijn jongste zoon geniet enorm van het spelletje. Hij weet precies onderweg naar school waar een gele auto staat geparkeerd en roept dan al 3 straten van tevoren “gele auto 1-0!”

De tigste keer.Voor de tigste keer gaan wij naar het ziekenhuis, dit keer met onze jongste zoon. Wij melden ons op de röntgenafdeling. Binnenkort krijgt onze zoon een operatie om de kaakspleet te sluiten. Hiervoor zijn nog wat laatste foto’s nodig.

Een luisterend oor.

Vanzelfsprekend.

Het ontbrekende radertje.

 Gepubliceerd: dinsdag 04 december 2018 09:00

 Gepubliceerd: woensdag 03 oktober 2018 13:22

Tijdens mijn rondje hardlopen krijg ik een aantal appjes binnen van een vriendin. Of ik al nagedacht heb over mijn eerste blog. En dat ik op Twitter zou moeten en op Facebook en ze noemt nog een aantal social media.